همه چیز درباره کیک بوکسینگ 

کیک بوکسینگ که به عنوان ورزشی مشابه به کاراته نیز شناخته می شود، ورزشی پر برخورد است که با ضربات مشابه مشت در بوکس و با اشکال مختلف زانو زدن یا لگد پیش می رود. کیک بوگسینگ ورزشی سرپایی است و مسابقه زمانی به پایان می رسد که یکی از دو مبارز به زمین بیفتد یا توسط حریف به زمین زده شود (یا زمانی که داور مسابقه را به پایان برساند). کیک بوکسینگ به عنوان یکی از ورزش های رزمی به خوبی در میان علاقه مندان شناخته می شود.  این ورزش هم در میان مردان و هم در میان زنان از محبوبیت بالایی برخوردار است. این ورزش بسیار در بهبود مهارت های دفاع شخصی به شما کمک میکند.

هدف از کیک بوکسینگ چیست؟ 

در یکی از مکتب‌های کیک بوکسینگ گفته می شود: "تمرکز کیک بوکسینگ این است که با ضربات و مشت‌های دقیق به مناطق خاصی از بدن باعث ‌شود مبارز دیگر قادر به دفاع از خود نباشد". 
 
کیک بوکسینگ ورزشی است که در آن اصول اولیه بوکس در نظر گرفته می شود و اشکال مختلفی از  ضربه با زانو و سایر ضربات به آن اضافه می شود. کیک بوکسینگ به سرعت، چابکی و هماهنگی نیاز زیادی دارد به بهبود قدرت عضلانی و آمادگی جسمانی کلی کمک می کند. 

تاریخچه کیک بوکسینگ 

بیلی بلکنز (رزمی کار مطرحی که می شناسید)در سال 1967،  12 سال بیشتر نداشت تحت تاثیر از بروس لی در کلاس های کاراته ثبت نام کرد با کار زباله جمع کنی هزینه کلاس هایش را فراهم کرد. 
او به هنرهای رزمی تسلط داشت و در مسابقات هنرهای رزمی در دهه 1970-1980 برنده شد. او همچنین به عنوان قهرمان کاراته هفت بار به شهرت رسید و به عنوان کاپیتان تیم کاراته المپیک 1980 ایالات متحده انتخاب شد.
در سال 1989، بیلی بلنکز یک باشگاه ورزشی را با هدف تولید و تکمیل ورزش های رزمی مبتنی بر کاراته تأسیس کرد که برای زنان نیز جذاب باشد. او موسیقی، حرکات کششی، حرکات رزمی، مقاومت در برابر فشار حریف و بوکس را با یکدیگر ترکیب کرد و در نهایت ورزشی به نام کیک بوکسینگ را به همگان معرفی کرد. 

جمعیت شناسی کیک بوکسینگ 

از زمانی که شکل مدرن این ورزش برای اولین بار در ژاپن در دهه 1950 توسعه یافت کیک بوکسینگ در سراسر جهان گسترش یافت. تخمین اینکه چند نفر در این رشته فعالیت می کنند به طور دقیق مشخص نیست زیرا تعداد زیادی از افراد ورزش های رزمی ترکیبی کار می کنند و خود را متعلق به کیک بوکسینگ به تنهایی نمی دانند. 
رایج ترین اشکال کیک بوکسینگ که در آمریکای شمالی تمرین می شود کیک بوکسینگ ژاپنی است. 
 
کیک بوکسینگ اغلب توسط نوجوانان و بزرگسالان جوان تمرین می شود.  کیک بوکسینگ یک ورزش تقریبا پر برخورد است که به سرعت، چابکی، هماهنگی و قدرت عضلانی بیشتری نیاز دارد. تا کنون امار دقیقی از آمار جمعیتی این ورزش به دست نرسیده است اما به نظر می رسد حدود 90 درصد در همه کشورها مرد هستند.

درباره کیک بوکسینگ 

کیک بوکسینگ به شکل مدرن و امروزی که هم اکنون می شناسید یک ورزش رزمی ترکیبی است که در دهه 1950 در ژاپن توسط  Osamu Noguchi که در وزش های رزمی پیشرو بود و Yamada  که متخصص کاراته بود توسعه یافت. 

نوگوچی و یامادا هر دو به موی تای علاقه مند بودند، یامادا می خواست نوعی از کاراته پیشرفته را ایجاد کند که امکان تماس کامل بین مبارزان را فراهم کند. 
در نوامبر 1959، این دو فرد پیش نویس مجموعه ای موقت از قوانین ورزشی را که ابتدا کاراته بوکس نامیده می شد را تنظیم کردند. 
نوگوچی نام کیک بوکسینگ را در سال 1966 به همگان معرفی کرد. اولین مسابقه واقعی کیک بوکسینگ در آوریل 1966 در اوزاکای ژاپن برگزار شد. این ورزش به این دلیل که از تلویزیون پخش می شد به سرعت در ژاپن محبوب شد. 
برخی از مسابقات اولیه کیک بوکسینگ تبلیغاتی بین سال‌های 1970 تا 1973 در ایالات متحده برگزار شد، اما این ورزش در آمریکای شمالی به کندی گسترش یافت زیرا قوانین مشخص نبود و مبارزان بر اساس وزن طبقه‌بندی نمی‌شدند. 
سازمان های مختلف ملی و بین المللی در اواخر دهه 1970 و 1980 ایجاد شدند تا سعی کنند نوعی نظم را در دسته ها و مسابقات مختلف هنرهای رزمی ایجاد کنند. 
دو سازمان بزرگ بین المللی فدراسیون بین المللی کیک بوکسینگ (IKF) و فدراسیون جهانی کیک بوکسینگ (WKF) هستند. همچنین انجمن های ملی کیک بوکسینگ در کشورهای مهمی مانند فرانسه، هلند، آلمان، ترکیه، انگلستان و اوکراین و تایلند و ژاپن وجود دارد.

موی تای یا کیک بوکسینگ تایلندی 

موی تای سابقه ای طولانی تر از ظهور کیک بوکسینگ مدرن در ژاپن دارد. موی تای ورزش ملی تایلند در نظر گرفته می شود و به نظر می رسد حدود 2000 سال قدمت داشته باشد.
 
در قرون وسطی، مسابقات موی تای به نوعی سرگرمی در جشنواره های محلی، به ویژه جشن های معبد تبدیل شده بود. 
در دهه 1920 مسابقات موی تای در رینگ های بوکس رسمی با داوران مشخص شده و راندهای زمان بندی شده شروع شد. 
 به تدریج مبارزان موی تای شروع به پوشیدن دستکش های بوکس مانند دستکش های بوکسورهای غربی کردند. تفاوت اصلی بین موی تای و کیک بوکسینگ غربی این است که کیک بوکسورهای تایلندی با پاهای برهنه مبارزه می کنند و به جای شلوار بلند، شلوار کوتاه می پوشند. کیک بوکسینگ تایلندی همچنین اجازه ضربه زدن به حریف را با زانو و آرنج می دهد، اینها حرکاتی اند که در کیک بوکسینگ آمریکایی مجاز نیستند. در خود تایلند، قبل از مسابقه موی تای دعای آیینی برگزار می شود و موسیقی تایلندی در طول مسابقه پخش می شود. مسابقات معمولاً در پنج راند 3 دقیقه ای برگزار می شود

کیک بوکسینگ آمریکایی

اولین مسابقه کیک بوکسینگ به سبک آمریکایی در سال 1962 برگزار شد، اما این ورزش تا زمانی که در  فیلم های بروس لی یعنی در اواخر دهه 1960 از تلویزیون نشان شد رواج پیدا نکرد. 
رزمی‌کاران آمریکایی که در مدرسه بروس لی در اوکلند، کالیفرنیا آموزش دیده بودند، شروع به ترکیب ضربات مشت‌ و تاکتیک‌های بوکس با ضربات کاراته کردند. هدف از این کار ایجاد ورزشی بود که امکان تماس کامل بدن دو حریف را (برخلاف کاراته) را فراهم کند و با راندهایی مانند بوکس زمان بندی شود. مبارزان در کیک بوکسینگ آمریکایی از نظر اندازه و وزن همسان هستند. 

کیک بوکسینگ ژاپنی 

کیک بوکسینگ ژاپنی شبیه موی تای است و مسابقات در پنج راند سه دقیقه ای طول می کشد. ضربه زدن با آرنج و زانو مجاز است و مبارزان می توانند به زیر کمر لگد بزنند. 
کیک بوکسینگ ژاپنی همچنین اجازه کشتی با سر را می دهد (نگه داشتن سر و گردن حریف به منظور حمله به قسمت پایین تنه با ضربات زانو) اما پس از سال 1966 به عنوان یک اقدام ایمنی استفاده از قنداق سر ممنوع شد. تفاوت کیک بوکسینگ سبک ژاپنی با موی تای در نبود دعای آیینی قبل از مسابقه و پخش موسیقی تایلندی در طول مسابقه است.

آمادگی برای کیک بوکسینگ 

آمادگی قبل از بازی کیک بوکسینگ آمریکایی شامل توافقات بین مبارزان یا مربیان قبل از مسابقه در مورد تعداد راندها، طول هر راند، و انواع ضربات مجاز است. همچنین هر مبارز پیش از مسابقه باید انواع تجهیزات حفاظتی را بپوشد. 
 
در کیک بوکسینگ به سبک آمریکایی، تجهیزات شامل محافظ دهان، نوارهای دستی، دستکش بوکس، محافظ کشاله ران، پد ساق پا، کفش های پا (که گاهی اوقات پد پا نامیده می شود)، و کلاه ایمنی اختیاری (معمولا برای افراد زیر 16 سال)می شود.
 کیک بوکسورهای سبک آمریکایی معمولاً شلوار بلند می پوشند، برخلاف بوکسر تایلندی، که در آن مبارزان معمولاً شلوارک می پوشند و با پاهای برهنه مبارزه می کنند. کیک بوکسورهای زن باید علاوه بر تجهیزات محافظی که توسط مردان استفاده می شود، از تاپ و محافظ سینه نیز استفاده کنند.
ورزشکاران باید با یک مربی حرفه ای و واجد شرایط تمرین کنند. علاوه بر این، با توجه به ماهیت فیزیکی کیک بوکسینگ و نیاز به استفاده از اندام های عضلانی و اندام های متعدد، شرکت کنندگان باید از نظر بدنی آماده باشند، بتوانند سریع حرکت کنند و در اجرای حرکات تعادل خوبی داشته باشند.

خطرات کیک بوکسینگ 

مسابقات کیک بوکسینگ بر اساس قوانین آمریکا در مورد تجهیزات ایمنی، طول مسابقات و حضور داوران انجام می شود و در مقایسه با فوتبال و سایر ورزش هایی که حریفان تماس زیادی با هم دارند نسبتاً ایمن به نظر می رسد. 
اگرچه صدمات شدید یا مرگ در کیک بوکسینگ به ندرت اتفاق می‌افتد، اما گزارش‌هایی مبنی بر آسیب‌هایی مانند پارگی بیضه، صدمات روده بزرگ، شکستگی فک‌ها، آسیب‌های سر و ناتوانی های موقت ناشی از آسیب به غده هیپوفیز وجود دارد. 
کیک بوکسینگ یک ورزش نامناسب برای زنان باردار و سالمندان است. برخی از مدارس هنرهای رزمی کلاس های کیک بوکسینگ را برای کودکان برگزار می کنند که به جای جنگیدن بر ایمنی و دفاع شخصی تاکید دارند. با این حال والدین باید قبل از ثبت نام فرزندان خود باید اعتبار هر مدرسه ای را بسنجند. 

کیک بوکسورهای به طور مداوم تحت نظر پزشک هستند و بدن آنها مورد ارزیابی قرار می گیرد. متخصصان ارتوپد، فیزیوتراپیست ها و حتی متخصصان مغز و اعصاب به طور مداوم کیک بوکسورها را مورد بررسی قرار می دهند. 
جالب است بدانید که کیک بوکسورها تحت نظر روانشناسان هستند و از لحاظ روحی مدام چک می شوند. 
کیک بوکسینگ یکی از ورزش های رزمی پر طرفدار است و افراد زیادی برای تقویت و آموزش دفاع شخصی خود اقدام به یادگیری این ورزش می کنند.